abortus nog steeds een taboe
Onlangs stond er een artikel in de NRC waarbij een jonge theaterkunstenaar vertelt over hoe zij abortus zodanig voor het publiek heeft bewerkt dat er weer over gepraat kan worden. Tot mijn allergrootste verbazing en tot mijn grote verdriet blijkt dit nog steeds een taboe te zijn. In mijn boek beschrijf ik dat ik als 17 jarige en welopgevoed katholiek meisje een overtijdsbehandeling onderga en hoe het mij niet lukt om hierover te praten vanwege de intense schaamte en het taboe wat hierop beruste. Inmiddels ben ik ruim 40 jaar verder en ik had het idee dat dit taboe inmiddels niet meer van toepassing is. Dat het inmiddels bespreekbaar is geworden; weliswaar moet je het verwerken en dat kost moeite en tijd. Maar ik had nooit gedacht dat er nog steeds zo over gefluisterd moet worden. Wat een eenzaamheid voor die vrouwen die hiermee proberen te dealen.
In mijn boek beschrijf ik de dromen die ik jaren gehad had en die altijd gingen over een baby die ik had, maar die ik vergat om eten te geven of ik vergat waar ik de baby had gelaten. En ik beschrijf ook hoe het me altijd na zo'n droom een somber gevoel gaf de daaropvolgende dag. De dromen gingen pas weg toen ik (pas na vele jaren) realiseerde dat deze dromen mogelijk over de baby ging die ik had laten aborteren. Toen ik me dat volop realiseerde, hielden deze dromen op.
Ik wil deze kunstaneres bedanken voor haar moed om abortus bespreekbaar te maken en de vrouwen die het hebben ondergaan, alle sterkte en kracht om dit te verwerken door er vooral over te praten en het te delen.
